Liesbeth Topper

De Realisatie van het Onmogelijke is de hoogste fascinatie en het diepste geheim van de kunst (Tadeusz Kantor)

Thema’s als omhullen, verhullen en onthullen keren telkens terug in mijn werk en voortdurend ontvouwen zich nieuwe inzichten. Het ontrafelen van de diepere laag verborgen in thema’s als het noodlot, vergankelijkheid, liefde en dood is de rode draad die door mijn werk loopt; 

"De realisatie van het onmogelijke is de hoogste fascinatie en het diepste geheim van de kunst."

Deze gedachte van Tadeusz Kantor beschrijft voor mij het wezen van de kunst. De complexe wirwar van mentale processen, bespiegelingen en hersenspinsels in het menselijke brein fascineert en inspireert mij. Vaak geef ik dit vorm door fragmenten van het menselijke hoofd te gebruiken. Het hoofd als zetel van de rede, maar ook van de waanzin. 

De vrouwenopvang waar ik een aantal nachten in de week werkzaam ben, haalt mij uit het isolement en bescherming van het atelier; het biedt tegenwicht, ontnuchtert, confronteert en inspireert. Het dwingt me mijn verbeelding te spiegelen aan de realiteit. Of zoals Albert Camus het in zijn essay “Creëer riskant” zo mooi formuleert: "Het meest verheven werk bewaart evenwicht tussen de werkelijkheid en de verwerping door de mens van die werkelijkheid".

De Droom tegenover de Realiteit is een terugkerende paradox in de betekenisgeving van zowel mijn leven als mijn werk.